Καρολίνα

Όμηρος ψάλλει την ωδήν του ήρωος ηρώων
Βιργίλιος τον πλάνητα Αινεία μετά Τρώων
Την των Μογγόλων στρατιάν ο Τορκουάτος ψάλλει
Την Λάουραν την τρυφεράν Πετράρχης άδων πάλλει.
Άλλοι υμνούν τας ευωδιάς ανθέων μυροβόλων
Κι εγώ υμνώ τον πάνσεπτον της Καρολίνας κώλον.

Ζευς, Πυραμίδες, Κήποι κρεμαστοί, ο Κολοσσός της Ρόδου
της Κρήτης ο Λαβύρινθος ο δυσχερούς εξόδου,
ο της Αρτέμιδος ναός, ο τάφος του Μαυσώλου
επτά το πάλαι θαύματα ήσαν του κόσμου όλου,
πλην όγδοον και σύγχρονον, θεώμενον δυσκόλως
είναι ο δυσπερίγραπτος της Καρολίνας κώλος.

Είναι λευκόν, κατάλευκον το γάλα των προβάτων
λευκόν το κρίνον το ανθούν εντός αγρών αβάτων
και των ορέων η χιών λευκή κι αστραποβόλος
αλλ' όχι ως ο πάλλευκος της Καρολίνας κώλος.

Όλα μετρούνται επί της γης, μεγέθη και ποσότης
μετράται μέχρι σπιθαμής, της γης η καμπυλότης,
η των αστέρων διάμετρος, του ουρανού ο θόλος,
πλην ουχ ο αλαβάστρινος της Καρολίνας κώλος.

Ω τορνευτέ και έκπαγλε της Καρολίνας κώλε!
Γονυπετείς προσπίπτωμεν προ σου όλοι και όλαι.
Στων αρωμάτων τας πνοάς, στους βροντερούς σου κρότους,
την όσφρησιν και ακοήν έχομεν, ναι, ατρώτους!